Okyanus ve denizlerin orijinal yapısında tuz yoktur; tuzun çoğu kayalardan gelir. Yağmur suyundaki çözünmüş karbondioksit, kayaları aşındırır. Bu kayalardan gelen mineraller; nehirlere ve akarsulara sızarak suyun tuzlanmasına neden olur.
Okyanus iyonlarının yaklaşık yüzde 85’i sodyum ve klorür iken, magnezyum ve sülfat yüzde 10 civarındadır.
Tuz, sabit olarak okyanusta kalmaz. Tuz yaşamı sürdüren bir maddedir ve okyanus tuzunun büyük bir kısmı hayvanlar tarafından tüketilir. Ancak yüzeyden sağlanan sürekli akış sayesinde tuz seviyesi aynı kalabilir.
Okyanus, tuz içeriği için bir kaynağa daha güvenebilir: hidrotermal sular. Derin deniz menfezleri, yer kabuğunun altındaki magma tarafından ısıtılır. Bu durum; deniz suyu ile kayaların arasını ısıtarak reaksiyona neden olur. Su altı volkanları, denize daha fazla tuz ekleyen başka bir doğa olayıdır.
Okyanusun her yeri tuzludur ama ne kadar tuzlu olduğu dünyanın neresinde olduğunuza göre değişir. Örneğin; Akdeniz’deki yüzey suyu ekvatoral Pasifik’ten daha tuzludur çünkü kuru bir iklimde artan buharlaşma tuzu yoğunlaştırırken, Ekvator’daki yağmur tuzu seyreltir.
Tuzluluk deniz ve okyanus suyunun doğasında yoktur. Bu, okyanusa giren ve çıkan iyonların sürekli alışverişinin sonucudur. Aynı süreç diğer su kütlelerinde de meydana gelir ancak iyon alımı her zaman suyu gerçekten tuzlu hale getirecek kadar yüksek değildir. Bu nedenle okyanusa tuz taşıyan nehirler ve akarsular hâlâ tatlı su olarak kabul edilir.
