Hızla değişen hayatın yankısı da, kurgusu da, ruhu da romanımızda pek görülmüyordu. Bir zamanlar genelde “halkın varlığından” yoksun bir romanın yerini bu sefer de kentin, şehrin çok uğultulu sesinden, çok katmanlı hayatından yoksun bir roman kapmıştı. Okur olarak bile üstümde hemen hep aynı kalıplarla yazılan bir romanın ağırlığını duyuyordum. Yatay bir akışla bir konunun peşi sıra, sayfalarda olup bitenlerin zorunlu alıcısı durumuna düşmek iyi bir duygu değil. “Roman burada bitti”, “Son” diyen romanların, bitmeyen hayatı anlamlandırabileceğinden kuşku duyuyordum.